De Newton
De voorloper van de iPad en tevens de grootste flop ooit
Artikel van Michael E. Cohen (tidbits)
Lang geleden, eind jaren tachtig, had toenmalig CEO van Apple John Sculley, een visioen dat hij de Knowledge Navigator noemde.
Een digitaal hulpmiddel voor de 21e eeuw, dat door de tovenarij van kunstmatige intelligentie, en toegang tot op dat moment nog niet bestaande databases die via netwerken voor iedereen beschikbaar zouden zijn, je op de hoogte zou houden van het nieuws, je afspraken zou beheren, al je vragen zou beantwoorden, en je wellicht ook nog een hip kapsel zou bezorgen. De eerste vruchten van dat visioen zagen het licht tijdens de Consumer Electronics Show in juni 1992, waar Apple de Newton aan de wereld toonde: de eerste nieuwe lijn van producten die Apple presenteerde sinds het verschijnen van de Mac in 1984.
Na meer dan een jaar wachten kwam het allereerste Newton-apparaat, de MessagePad 100, eindelijk in de winkels terecht, tijdens de Macworld Expo in Boston in 1993. Alle verwachtingen waren hooggespannen.
De MessagePad woog net onder een pond (0,45 kg) en had een 336 bij 240 pixel zwart-witscherm en 640 KB RAM. Hij had een schrijfstift in plaats van een toetsenbord, en handschrift-herkenning als enige invoer-methode. De belangstelling voor het apparaat, als eerste lid van een hele nieuwe categorie van computers, de PDA of Personal Digital Assistant, was overweldigend. Je kon er notities mee maken, adressen en afspraken in opslaan, en berekeningen en omrekeningen mee doen. Je kon hem zelfs, met een seriële kabel, aan een Mac hangen om de informatie op beide apparaten te synchroniseren.
Het is moeilijk om het belang van de Newton voor Apple te overschatten.
De inzet was zo hoog dat een jonge programmeur die de druk niet meer aankon zelfmoord pleegde.
De winstmarge stond onder druk en het hielp ook niet dat veel oudgedienden bij Apple het project met argusogen bezagen. Ondergebracht in een loods op een geheime locatie werkte een jong, rebels team aan het Newton-project. Het leek wel het piratenschip dat de Macintosh voortbracht, het product dat de Apple II en de Lisa zou doen vergeten. De erfenis van Sculley, de banen van veel Apple-medewerkers, en wellicht het hele bedrijf stonden op het spel. Zoals Adam Engst het enkele dagen na de lancering uitdrukte: "De Newton moet slagen". In de dagen voor de wederkomst van Jobs was de Newton Apples enige hoop voor de toekomst
Maar ondanks al het harde werk, de hype en de druk was de belangrijkste eigenschap van de MessagePad, zijn handschrift-herkenning, nog lang niet perfect, ook al was hij verbazingwekkend goed voor een eerste commerciële versie van de onderliggende technologie. Hij maakte soms monumentale blunders. En het is goed denkbaar dat het lot van de hele productlijn met die onvolkomenheid reeds bezegeld was, een onvolkomenheid waar door Garry Trudeau in meer dan één Doonesbury-strip, kort na de introductie van de MessagePad, de draak mee gestoken werd - strips die de term "egg freckles" [ei-sproeten - nvdv] aan de annalen van technologie-spot toevoegden.
Naast de problemen met de handschrift-herkenning was de MessagePad, ironisch genoeg, niet echt geschikt om berichten te versturen of te ontvangen.
Het apparaat bevatte geen modem, in een wereld waarin die piepende en krakende apparaten de belangrijkste toegang tot het internet, en daarmee tot e-mail, vormden en waarin wifi-technologie (die het apparaat dus uiteraard niet had) alleen nog in laboratoria bestond. De enige manier om vanaf het apparaat berichten te versturen was om het apparaat met een Mac te synchroniseren en de berichten vervolgens daarvandaan te verzenden, of het gebruik van het ingebouwde infrarood-zendertje om informatie tussen twee MessagePads uit te wisselen.
Binnen enkele maanden na de introductie van de MessagePad was Sculley bij Apple vertrokken. Sculley ging naar een bedrijf genaamd Spectrum, een van de oorspronkelijke patenttrollen zonder veel succes. Apple daarentegen werkte de daaropvolgende jaren stug door aan het verbeteren van zowel de hardware als de programmatuur van de Newton. De handschrift-herkenning van de Newton werkte weldra zonder verdere problemen, maar het bleek helaas te laat.
Ik had helaas zelf nooit een van de oorspronkelijke MessagePads 100, maar ik was wel gefascineerd door het apparaat, nadat ik er bij een goede kennis mee had kunnen spelen, en nadat het apparaat door verscheidene versies was gegaan kocht ik uiteindelijk het één-na-laatste model van het toestel, de MessagePad 2000; het kostte destijds grofweg het equivalent van een huidige goedkope MacBook. Ik was zowel onder de indruk alsook teleurgesteld in het apparaat.Waar ik het meest van onder de indruk was, waren de verbeteringen in de handschrift-herkenning, het grotere scherm dat nu achtergrond-verlichting had en de programmaatjes die men ervoor aan het maken was, waaronder een redelijk slimme tekstverwerker. Tenslotte waren er ook hardware-onderdelen, zoals een echt toetsenbord en sleuven voor PCMCIA-kaarten, waarvan ik er zelf één had gevuld met een modem-kaart, die mij onderweg toegang tot mijn mail verschafte.
Wat mij tegenviel waren de wezenlijke beperkingen en het hele lompe van het apparaat. Het grotere scherm was nog steeds ongeschikt voor intensieve tekstverwerking, de modem werkte onregelmatig en onbetrouwbaar, de batterijduur (met vier AA-batterijen) was middelmatig. Bovendien was het heel moeizaam om data naar de Mac te krijgen (de kunstgrepen die ervoor nodig waren: maak de kabel vast aan de Mac, lanceer de "Newton Connection Kit"-software, en, wie weet, als de wind uit de goede hoek kwam en het Mac-systeem niet net crashte, dan kon je /stapje voor stapje/ bestanden van de Newton naar de Mac overzetten). Dat alles bij elkaar maakte het werken ermee duidelijk niet zo'n plezier als ik had gewild.
Evengoed is het mij gelukt er wat productieve klusjes mee te doen, zoals bijvoorbeeld een onverwacht interview afnemen van een bekroonde film-uitgever, op een middag in een park, slechts gewapend met mijn Newton en een los toetsenbord. De Newton werd mijn vaste maatje als ik bijeenkomsten moest bijwonen en aantekeningen moest maken, ook al maakte dat mij tot onderwerp van milde spot.
Rond mei 1997, toen Steve Jobs weer terug was bij Apple, werd het hele Newton-systeem weggezet in een apart nevenbedrijf van Apple, Newton Inc.. Tegen september van dat jaar was het lot van Newton definitief bezegeld en werd de sluiting van Newton Inc. aangekondigd.
Alles bij elkaar was het Newton maar vier jaar gegund in de zon te staan, nauwelijks genoeg tijd om een beetje kleur te krijgen, laat staan "ei-sproeten"! Kortom, het project dat "moest slagen" mislukte niet alleen, maar werd doodgeknepen door een Steve Jobs die vol meedogenloze energie terug was.
Maar desondanks is de Newton misschien wel de meest succesvolle flop ooit.
Ook al had Jobs in het begin van de jaren tachtig naar de techniek van het aanraakscherm gekeken, het was John Sculley die hardop over de Knowledge Navigator droomde, en het idee van een plat, draagbaar, intelligent communicatie-apparaat met een aanraakscherm tot een commerciële werkelijkheid maakte. De Newton was de inspiratiebron voor de PalmPilot, die minder ambitieus was opgezet maar meer succes heeft gehad. Het Palm-project was weer de inspiratie voor Windows Mobile en het idee ontwikkelde tenslotte tot de iPhone en iPad waar wij vandaag de dag zo van houden. Het product dat Apple destijds had moeten redden heeft uiteindelijk geleid tot het product dat nu van Apple het rijkste technologie-bedrijf ter wereld heeft gemaakt.
En zo, hoewel Adam Engst het misschien mis had wat betreft de noodzaak voor Apple dat de Newton een succes zou worden (het bleek dat Apple op dat moment vooral de terugkeer van Steve Jobs nodig had), moet je maar eens "Newton" vervangen door "iPhone" in de volgende passage uit dat artikel uit 1993.
Vervang dus hier in deze tekst "Newton" door "iPhone" en je bent weer actueel.
Dus nogmaals, de Newton 'moet' een succes worden. Niet alleen voor Apple, maar ook voor ons. Geen enkel ander computerbedrijf heeft de ballen getoond die nodig zijn om zo'n radicaal nieuwe technologie op zo'n grootschalige wijze te introduceren. Zonder Apple en de Newton zouden we nog opgescheept zitten met DOS-compatibele palmtops, die steeds kleiner worden maar even dom als altijd zouden blijven.
Ik ben de laatste om te beweren dat Apple alle antwoorden heeft maar ik heb nooit een ander bedrijf gezien dat bereid is om onderweg het oude en overbodige te laten vallen teneinde de vooruitgang in stand te houden. En dat alles zelfs als het tegen de haren van sommige klanten indruist. Ik realiseer me dat dit klinkt als de egomania van Steve Jobs, maar sommige dingen moeten gewoon gebeuren omdat ze de wereld zullen veranderen, omdat dat het juiste is om te doen. Apple moet de wereld er nu van overtuigen dat de Newton het juiste is om te doen, dat de Newton de wereld zal veranderen. Gemakkelijk gezegd, maar zo moeilijk om te doen.
De enige fout van de Newton was dat hij zijn tijd te ver vooruit was. Hij had last van meer verbeelding dan de technologie van de jaren '90 kon ondersteunen. Zelfs nu zijn we nog steeds met een inhaalslag bezig. Zijn geperfectioneerde handschriftherkenning leeft verder in de zelden geroemde Ink-functie in Mac OS X. Het "poefje" dat je ziet wanneer je een icoon uit de dock van Mac OS X sleept? Dat kwam rechtstreeks van de Newton. En zelfs Newtons op labels gebaseerde "soep"-bestandssysteem heeft echo's in het labelen van de Finder dat we terug zien keren in OS X 10.9 Mavericks.
Hoewel de Newton faalde, veranderden de concepten die erachter zaten de wereld voorgoed. Hoe graag we er ook op terug willen kijken om te gniffelen over "ei-sproeten" en "Eet Martha op", het was een technologisch wonder dat we nog steeds proberen te perfectioneren. En terwijl Apple waarschijnlijk wenst dat je de Newton zou vergeten, kijkt het bedrijf er nog steeds op terug voor "nieuwe" ideeën. Vandaag de dag, jaren nadat Apple Newton naar het land van vergeten technologie stuurde, houdt het nog steeds het oude handelsmerk aan
Misschien, heel misschien, zal Newton herrijzen.
Maak jouw eigen website met JouwWeb